Benny Lindelauf

Op 10 april mochten Ludwig Volbeda en ik de Woutertje Pieterse Prijs 2021 voor ‘Hele Verhalen voor een Halve Soldaat’ in ontvangst nemen. Het gebeurde in het  radioprogramma ‘de Taalstaat’ van Frits Spits. Juryvoorzitter Abdelkader Benali reikte ons de prijs uit. Naderhand dronken we nepwijn, buiten op de parkeerplaats van de NPO. Het was natuurlijk nog wel snoeihard coronatijd. Dik Zweekhorst en Wendy Wilbers van uitgeverij Querido hadden ook nog gezorgd voor een feestelijk taartje. En ondanks dat het een beetje miezerig weer was, hadden we het toch aangenaam warm. Achteraf reed ik in mijn eentje terug naar Rotterdam. De achterbank was gevuld met de levensgrote cheque, ik hoorde ons winnen op het radiojournaal en dacht: Soms draait het leven je een verrekt leuke loer.

Hoera! ‘Hele Verhalen voor een Halve Soldaat’ is genomineerd voor de Woutertje Pieterseprijs 2021. Elke week wordt in de Taalstaat op NPO 1 een nieuwe genomineerd boek bekend gemaakt. Medegenomineerden zijn ‘Koningskind’ van Selma Noort, ‘Wat is Kunst?’ van Ted van Lieshout, ‘De fantastische Vliegwedstrijd’ van Tjibbe Veldkamp en Sebastiaan van Doninck en ‘De naam van mijn vader’ van Rindert Kromhout. Komende zaterdag wordt het laatste genomineerde boek bekend gemaakt. De bekendmaking van de winnaar zal zijn op 10 april in de Taalstaat NPO 1 gepresenteerd door Frits Spits. Duimen!!

Zes jaar geleden was ik op uitnodiging van de Internationaler Jugendbibliothek in München voor het White Raven Festival. Een week lang bezocht ik scholen en bibliotheken in de omgeving van München. Het werd een memorabele week. Niet alleen dankzij de ontmoetingen met jonge lezers, maar ook omdat er veel inspirerende internationale auteurs waren, zoals Jenny Valentine en Anne-Laure Bondoux. Als kers op de taart ontmoette ik er voor het eerst Anna Becchi, mijn vertaalster en literaire bulldozer pur sang. Met haar maakte ik daarna inmiddels al twee Italiaanse tournees. De IJB bestaat dit jaar 70 jaar. Reden om een feestje te vieren op het fenomenale Schloss Blutenburg, de residentie van de IJB. Aan mij de uitnodiging om een muzikale lezing voor jonge kinderen te verzorgen. Aber sicher!

Het kan soms raar lopen met verhalen. Een jaar of tien geleden kreeg ik de vraag van theatermaker Dick Hauser om een tekst te schrijven voor één acteur. Omdat ik alleen maar wist dat het over een kok in de oorlog moest gaan, bedacht ik dat het eerst handig zou zijn om die tekst dan als verhaal te schrijven. Dat verhaal werd een solovoorstelling, die ‘Rauwe veldsla en Gebakken Soldaat’ heette. Het stuk speelde maar kort. Soms gaat dat zo. Het oorspronkelijke verhaal bleef verweesd in mijn computer wonen, tot ik het op een moment van verveling opende en de tekst van zo’n vijfentwintig pagina’s las. Daar moet meer inzitten dacht ik en ik begon aan het boek dat als titel ‘Hoe Tortot zijn vissenhart verloor’ zou krijgen . Eind goed, al goed, dacht ik. Maar nog bleek het verhaal zijn eindpunt niet te hebben gevonden. Lennart Monaster, regisseur van het Laagland, las het boek en was meteen verkocht. Hij vroeg: ‘Kun je daar geen toneelstuk van maken?’ Ik schoot in de lach en zei: ‘Dat heb ik al gedaan.’ Maar ja, die oorspronkelijke voorstelling had inmiddels weinig meer te maken met het boek dat ik had geschreven. Dus dat stuk? Dat schrijf ik nu gewoon opnieuw. Onder de titel ‘Kanonnenvoer’ creëert het Laagland een muzikaal slagwerkspektakel dat theaters in Nederland en België vanaf 1 februari 2020 onveilig zal maken. De speellijst vind je op www.hetlaagland.nl

Vorig jaar had ik een gesprek met regisseur Inèz Derksen van het Laagland. Het ging over durven en nieuwe paden inslaan. Inèz en ik zijn heel goed in dat soort meanderende gesprekken. Ik had haar de avond daarvoor een verhaal laten horen dat ik had geschreven en opgenomen op cd. Toen we het hadden over een manier om dat verhaal tot leven te brengen, zei ze: ‘Waarom vertel je het zélf niet op toneel?’ En ze regelde meteen even een veertigkoppig orkest. Knikkende knieën? Wel degelijk. Maar ook enorm veel zin om dit nieuwe pad te bewandelen. En Inèz zal het regisseren, dus we zullen onze weg wel vinden. De voorstelling heet ‘Ze hadden hun schaapjes geteld’ en is te zien op 21 december 2019 om 19.00 in Schouwburg de Domeinen te Sittard en op 22 december om 14.30 in Theater aan het Vrijthof in Maastricht.